Ένα παιδί με αυτισμό αφηγείται: “Έχω μάθει ότι κάθε ανθρώπινο πλάσμα με ή χωρίς αναπηρία είναι υποχρεωμένο να μοχθήσει για να κάνει ο,τι καλύτερο μπορεί και ότι μοχθώντας για την ευτυχία θα φτάσεις σε αυτήν.Για εμάς βλέπετε ο αυτισμός είναι φυσιολογικό κι έτσι δε μπορούμε να είμαστε καν σίγουροι για το πως είναι το δικό σας φυσιολογικό. Αν μπορέσουμε να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν είμαι σίγουρος ότι έχει σημασία αν είμαστε φυσιολογικοί ή αυτιστικοί”
(Από το βιβλίο:Γιατί χοροπηδώ,Naoki Higashida)
Πώς φτάνει κανείς στην ευτυχία; Στην κοινωνία μας καλλιεργείται η ανάγκη του να φτάσει κανείς στην ευτυχία. Τι είναι όμως “ευτυχία”; Πώς ορίζεται; Τι είναι “φυσιολογικό”; Τι “αγάπη για τον εαυτό”;
Η “αγάπη για τον εαυτό” αναδύεται ως ανάγκη του ίδιου του ατόμου με αναπηρία ώστε να ζει ευτυχισμένος σε μία κοινωνία “φυσιολογικών”.
Μήπως η κοινωνία προσπαθεί να αποδεχτεί την αναπηρία τοποθετώντας το “πρόβλημα” στο ίδιο το άτομο και όχι στην κοινωνία;
Έτσι, λοιπόν, για το άτομο με αυτισμό ο αυτισμός είναι το “φυσιολογικό”, χωρίς να ξέρει ή να μπορεί να κατανοήσει πως είναι το “δικό μας φυσιολογικό”. Όπως κι εμείς.. Εδώ όμως υπάρχει μία διαφορά: το άτομο με αυτισμό καλείται να φερθεί “φυσιολογικά”. Το άτομο με αυτισμό καλείται να συμπεριφερθεί όπως όλοι οι άλλοι, χωρίς οι άλλοι να κατανοούν ή να ξέρουν γιατί συμπεριφέρεται “μη φυσιολογικά” ή ακόμη και να δίνουν χώρο στην ικανοποίηση των δικών του “φυσιολογικών” αναγκών.
Η κοινωνία καλεί τα άτομα με αναπηρία να φερθούν “φυσιολογικά”, να γίνουν ευτυχισμένοι ζώντας όπως οι άλλοι και απολαμβάνοντας τα καλά της “φυσιολογικής” ζωής. Τι είναι όμως τελικά “φυσιολογικό” και ποιος το ορίζει;
