Πώς θα σας ακούγονταν αν σας έλεγα ότι μία από τις παροιμίες που χρησιμοποιούν στην Φιλανδία όταν αναφέρονται στην παιδική ηλικία είναι: ” Το παιδί που το καθοδηγούν, δε θα περπατήσει ποτέ μόνο του”. Στην δική μας κοινωνία η κουλτούρα του πολιτισμού μας τοποθετεί το παιδί σε ρόλο “μαθητή”. Το παιδί αποκαλείται πολύ συχνά “ζυμαράκι” που πλάθεται από τους γονείς του που το μεγαλώνουν ή “σφουγγάρι” που αποθηκεύει ο, τι το “ποτίζουν”.
Το παιδί σε ένα τέτοιο πλαίσιο χάνει την αυτονομία του. Καλείται να αλλάξει εκείνο, να μετακινηθεί, να διορθώσει συμπεριφορές που ενοχλούν τους ενήλικες. Τι θα λέγατε αν “ακούγαμε” το παιδί; Αν το σεβόμασταν αντιμετωπίζοντας το ως αυτόνομη οντότητα, ακούγοντας αυτά που θέλει να μας πει με τις συμπεριφορές του και αλλάζοντας εμείς τη δική μας θέση..
Άλλωστε μερικές φορές ίσως να αρκεί να αντέξουμε κάτι και να το ξαναχτίσουμε από την αρχή όλοι μαζί χωρίς να απαιτούμε μόνο από τον έναν να αλλάξει…
Όπως είπε και ο Denis Waitley : ” Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι οι ρίζες της υπευθυνότητας και τα φτερά της ανεξαρτησίας”…
